Emi Igawa

Emi Igawa
	井川絵見
	Igawa Emi
Ogólne
Płeć	Kobieta
Wiek	14
Status	Żyje
Zawód	Pianistka ; Uczennica
Seiyū
	Saori Hayami
Debiut
Manga	Rozdział 09: Kasety i księżyc
Anime	Odcinek 07: Szept cienia

Wygląd[]

Emi jest nastolatką średniego wzrostu, z czarnymi włosami sięgającymi do talii, z grzywką wiszącą nad brwiami oraz czerwono-brązowymi oczami.

W dzieciństwie Emi miała krótkie włosy związane w dwa wysokie warkocze z czerwonymi wstążkami. Nosiła różową sukienkę do kolan z falbanami i z czerwonymi wstążkami zawiązanymi na końcach rękawów. Na dekolcie miała również dużą czerwoną kokardkę.

Jej zwykły strój to ciemnoczerwona marynarka, dopasowana spódnica i baletki. Jej blezer jest otwarty, odsłaniając białą koszulę z kołnierzykiem. Nosi również ciemnoszare pończochy.

Sukienka, którą zwykle nosi na swoich zawodach, jest bez ramiączek oraz w jaśniejszym odcieniu niż jej zwykłe ubrania.

W jednym z odcinków ma na sobie czerwony sweter, czarną mini sukienkę z czarnymi pończochami i brązowe buty. Kiedy jest w domu, nosi niebiesko-białą koszulkę i brązowe bojówki.

Osobowość[]

Na pierwszy rzut oka Emi często pojawia się jako pozbawiona emocji i odległa dziewczyna, która ma chłodną i dojrzałą postawę, co wyraźnie kontrastuje z jej temperamentnym i emocjonalnym stylem gry. Pomimo jej spokojnych i zrównoważonych reakcji, Emi często ma wahania nastroju podczas myślenia, przez co wydaje się zuchwała i ekscentryczna.

Emi zazwyczaj stoi z założonymi rękami i wydaje się apatyczna. Często widuje się ją z Takeshi. Została opisana przez swojego nauczyciela jako niekonsekwentna i często pozwala wziąć górę emocjom, co wpływa na jej grę. Pomimo jej zimnej i nastrojowej postawy, jest wrażliwa i czuje coś do Kousei'a.

Umiejętności[]

Emi to jedna z najlepszych pianistek ze szkół średnich w historii, na równi z Takeshi Aiza. W konkursie, w którym brała udział w młodości, publiczność wskazywała, że ona i Takeshi byli znacznie lepsi od reszty, nie licząc Kousei Arimy. Jej styl gry jest emocjonalny i pełen temperamentu, a ona chce przeciwstawić się „nudnemu” stylowi muzyki granej przez Kousei w młodości. W jej ostatnim występie publiczność była zachwycona jej występem, a nawet sędziowie byli zaskoczeni jej umiejętnościami i ilością ćwiczeń. Kousei opisała swój występ jako bardzo kolorowy i wyrazisty.

Naukę gry na fortepianie rozpoczęła po tym, gdy po raz pierwszy usłyszała występ Kouseiego. Zainspirowała ją jego pasja i styl gry. Chciała być podobną inspiracją dla kogoś innego. Podczas gdy styl gry Kousei zaczął się stopniowo nudzić, Emi stał się bardziej wyrazisty. Jednak kiedy Kousei przestał grać na fortepianie w następstwie śmierci Saki Arimy (matki Kousei'a), gra Emi stała się bardziej nierównomierna. Przed powrotem Kousei walczyła o utrzymanie pozycji jednej z najlepszych pianistek w okolicy, ponieważ jej motywacja, Kousei, zniknęła. Uczy się gry na fortepianie u Yuriko Ochiai.

Wie także, jak gotować, grać w tenisa. Wykazała się dużymi umiejętnościami w zakresie sztuk wizualnych, otrzymując wysokie pochwały od swojego nauczyciela plastyki.

Historia[]

Emi miała pięć lat, gdy po raz pierwszy usłyszała grę Kousei'a. Była tym wtedy tak poruszona, że aż się popłakała, po czym oznajmiła rodzicom, że też zostanie pianistką. W jednym z odcinków mamy okazję zobaczyć, jak ona i Takeshi narzekają na "bezuczuciowego" Arimę, z którym wciąż przegrywają. Widownia zauważa, że umiejętności tej dwójki znacznie przewyższały resztę uczestników co sprawia, że niepokonany Kousei wydaje się być jeszcze bardziej niesamowity. I podczas gdy Takeshi postrzega Arimę jako rywala, dzięki któremu może piąć się tak wysoko, to uczucia Emi są całkiem inne. Zapisała się na lekcję do Yuriko Ochiai z myślą, żeby grać tak czysto i poruszająco jak chłopak, jednak teraz jest zawiedziona jego nudną grą i szuka "prawdziwego" Kousei'a.

Galeria[]

Cytaty[]

(Do siebie) „Jeśli on się nami nie interesuje, zmuszę go ze wszystkich sił, żeby spojrzał w naszą stronę. Sprawię, że będzie się przejmował. Pewnego dnia… przysięgam… zniszczę cię…”
(Do siebie) „W chwili, gdy jego palce dotknęły klawiszy, zdecydował o moim przeznaczeniu”.
(Do siebie) „Aby ludzie, którzy mnie usłyszą, pomyśleli:„ Ja też chcę być pianistą ”… czy ja też będę mogła tak grać?”.
(Do siebie o Kousei Arimie) „Niecałe cztery minuty ... Występ trwający poniżej czterech minut… To właśnie uczyniło mnie pianistą”.
(Do siebie) „Brzmij! Brzmij! Brzmij, mój fortepianie!”.

Odniesienia[]

	"Fortepian to ty. Jeśli będziesz dotykał go z czułością, uśmiechnie się. Jeśli naciśniesz z siłą, rozwścieczysz go."
	Ten artykuł to dopiero zalążek. Jeśli chcesz pomóc, dodaj coś od siebie.